|
Dz.U.2006.98.680
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO 1)
z dnia 22 maja 2006 r.
w sprawie szczegółowych zasad i trybu gromadzenia, ewidencjonowania,
kwalifikowania, klasyfikacji oraz udostępniania materiałów archiwalnych
tworzących zasób jednostek publicznej radiofonii i telewizji
Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym
zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 673) zarządza
się, co - następuje:
Rozdział 1
Przepisy ogólne
§ 1.
Zasób jednostek publicznej radiofonii i telewizji tworzy dokumentacja
programowa i dokumentacja zarządzania.
§ 2.
1. Dokumentacją programową są:
1) zapisy dźwięku, obrazu lub obrazu z towarzyszącym dźwiękiem, powstałe w
wyniku działalności jednostek publicznej radiofonii i telewizji bądź
pozyskane przez nie w drodze zakupu, darowizny lub wymiany, zwane dalej
„dokumentami wizyjnymi i fonicznymi";
2) dokumenty związane z tworzeniem lub pozyskiwaniem przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji zapisów, o których mowa w pkt 1, zwane dalej
„dokumentacją działalności programowej".
2. Dokumentacją zarządzania jest dokumentacja wytworzona w wyniku zarządzania
jednostkami publicznej radiofonii i telewizji, niezależnie od techniki
wytworzenia i od nośnika, na którym została utrwalona.
§ 3.
1. Archiwa zakładowe w jednostkach publicznej radiofonii i telewizji
prowadzą działalność polegającą na:
1) gromadzeniu, ewidencjonowaniu, kwalifikowaniu
i klasyfikowaniu dokumentacji programowej;
2) gromadzeniu i ewidencjonowaniu dokumentacji
zarządzania.
2. Do zadań archiwów zakładowych, w odniesieniu do dokumentacji programowej,
należy:
1) gromadzenie, ewidencjonowanie i przechowywanie dokumentacji;
2) ostateczna kwalifikacja archiwalna dokumentacji;
3) opracowywanie techniczne i merytoryczne dokumentacji oraz tworzenie systemu informacji o niej;
4) zabezpieczanie dokumentacji przed zniszczeniem,
degradacją techniczną, dostępem osób niepowołanych i kradzieżą;
5) konserwacja materiałów archiwalnych;
6) udostępnianie dokumentacji i informacji o niej;
7) brakowanie dokumentacji niearchiwalnej;
8) przekazywanie materiałów archiwalnych do właściwych archiwów państwowych;
9) zapewnienie ochrony dokumentacji na wypadek
konfliktu zbrojnego i sytuacji kryzysowych.
§ 4.
W sprawach nieuregulowanych w rozporządzeniu do gromadzenia,
kwalifikowania i klasyfikowania dokumentacji jednostek publicznej radiofonii
i telewizji oraz przekazywania materiałów archiwalnych z tych jednostek do
archiwów państwowych stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 5 ust. 2
ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach.
Rozdział 2
Gromadzenie materiałów archiwalnych
§ 5.
Celem gromadzenia dokumentacji w jednostkach publicznej radiofonii i
telewizji jest:
1) zapewnienie materiałów potrzebnych do działalności tych jednostek;
2) zachowanie materiałów o wartości historycznej (materiałów archiwalnych).
§ 6.
Komórki organizacyjne w jednostkach publicznej radiofonii i telewizji
przekazują do archiwów zakładowych dokumentację programową oraz dokumentację
zarządzania.
§ 7.
Dokumentacja programowa jest przekazywana do archiwów zakładowych z komórek
organizacyjnych niezwłocznie po jej wytworzeniu wraz z nadaną wstępną
kwalifikacją archiwalną.
§ 8.
Dokumentacja zarządzania jest przekazywana do archiwów zakładowych po ustaniu
jej bieżącej przydatności ustalonej w instrukcjach kancelaryjnych.
§ 9.
W przypadku zmian w strukturze organizacyjnej jednostki publicznej radiofonii
i telewizji zasób archiwum zakładowego, w porozumieniu z właściwym archiwum
państwowym, może być przeniesiony do innego archiwum zakładowego tej
jednostki.
§ 10.
Pomieszczenia, w których przechowywane są materiały archiwalne, należy
prawidłowo zabezpieczyć przed pożarem, zalaniem, kradzieżą i dostępem osób
nieuprawnionych.
§ 11.
1. Dla materiałów archiwalnych zapisanych na taśmie filmowej oraz nośnikach
do magnetycznego zapisu analogowego materiałem podlegającym szczególnej
ochronie oraz przekazaniu do archiwum państwowego jest nośnik z pierwotnym
zapisem dokumentu w jego skończonej postaci, zwany dalej „oryginałem".
2. W przypadku zaistnienia niebezpieczeństwa pogorszenia jakości zapisu
oryginału, jego utraty lub niemożności odtworzenia na skutek starzenia się
nośnika lub technologii służącej do wykonania zapisu, należy wykonać kopię,
która w razie niemożności odczytania oryginału może go zastąpić, zwaną dalej
„równoważnikiem oryginału". Równoważnik oryginału podlega przekazaniu do
archiwum państwowego.
3. Równoważnik oryginału powinien być wykonany przy użyciu technologii
pozwalającej na uzyskanie zapisu o jakości możliwie najbardziej zbliżonej do
zapisu pierwotnego.
4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do zapisów służących do
przygotowania oryginału, jeżeli te zapisy zostały zakwalifikowane do
materiałów archiwalnych.
§ 12.
Jeżeli materiały archiwalne, o których mowa w § 11 ust. 1, i zapisy służące
do przygotowania oryginału mają szczególne znaczenie jako źródło informacji o
wartości historycznej, wykonuje się ich kopie zabezpieczające w celu ochrony
i zabezpieczenia. Kopie te powinny być przechowywane w innym niż oryginały
pomieszczeniu archiwum zakładowego.
§ 13.
1. Dla materiałów archiwalnych zapisanych na nośnikach do zapisu cyfrowego
(informatycznych nośnikach danych) materiałem podlegającym szczególnej
ochronie oraz przekazaniu do archiwum państwowego jest dokument elektroniczny
w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565 oraz z 2006
r. Nr 12, poz. 65 1 Nr 73, poz. 501).
2. Dokument elektroniczny może być w okresie przechowywania przenoszony na
dowolne informatyczne nośniki danych, pod warunkiem że dokument ten nie
ulegnie modyfikacji. W szczególności nie może zostać zmieniona suma kontrolna
zbioru danych w stosunku do tej sumy w pierwotnym zapisie.
3. W przypadku zaistnienia niebezpieczeństwa niemożności odtworzenia
materiałów archiwalnych na skutek starzenia się informatycznych nośników
danych lub technologii służącej do ich odczytu, materiały archiwalne przenosi
się na nowe nośniki danych. Przebieg przenoszenia na nowe informatyczne
nośniki danych powinien być udokumentowany w sposób przyjęty w danej
jednostce publicznej radiofonii i telewizji.
4. W przypadku zaistnienia niebezpieczeństwa niemożności odczytania dokumentu
elektronicznego na skutek starzenia się oprogramowania służącego do jego
odczytania, można wykonać zapis zmodyfikowany w stosunku do pierwotnego
zapisu, z tym że modyfikacja może dotyczyć jedynie technicznego formatu
zapisu, a nie treści dokumentu. Zapis zmodyfikowany powinien zapewnić jakość
możliwie najbardziej zbliżoną do zapisu pierwotnego.
§ 14.
Wykonanie równoważnika oryginału w przypadku, o którym mowa w § 11 ust. 2,
albo zapisu zmodyfikowanego w przypadku, o którym mowa w § 13 ust. 4,
następuje w uzgodnieniu z właściwym archiwum państwowym.
§ 15.
Dla celów tworzenia i nadawania programów radiowych i telewizyjnych oraz
działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej związanej z twórczością
audiowizualną jednostki publicznej radiofonii i telewizji posługują się
kopiami użytkowymi wykonanymi z oryginałów lub równoważników oryginałów.
Rozdział 3
Ewidencjonowanie materiałów archiwalnych
§ 16.
Ewidencję dokumentacji programowej prowadzi się w systemie informatycznym.
§ 17.
W odniesieniu do dokumentów wizyjnych i fonicznych, w przypadkach, o których
mowa w § 11 ust. 1, 2 i 4, ewidencji podlega zarówno zapis, jak i nośnik.
§ 18.
1. Numery ewidencyjne w postaci:
1) sygnatury — nadaje się nośnikom;
2) stałego identyfikatora — nadaje się zapisowi dokumentów wizyjnych i
fonicznych.
2. W przypadku niemożności wyodrębnienia nośnika, na którym zapisano
dokumenty wizyjne i foniczne, zapisowi tych dokumentów nadaje się wyłącznie
stały identyfikator.
§ 19.
Ewidencja dokumentów wizyjnych i fonicznych, bez względu na technikę ich
wytworzenia, powinna zawierać wykaz tych dokumentów, z określeniem:
1) stałego identyfikatora zapisu dokumentu;
2) sygnatury nośnika zawierającego oryginalny zapis dokumentu lub sygnatury
nośnika równoważnika oryginału, sygnatury nośnika kopii zabezpieczającej oraz
sygnatur kopii użytkowych, o ile jest możliwe wskazanie tych sygnatur.
§ 20.
Zapis dokumentu wizyjnego lub fonicznego, niezależnie od tego, kiedy, na
jakich nośnikach i w ilu kopiach jest sporządzony, a także dokumentację
działalności programowej związaną z tym zapisem oznacza się tym samym stałym
identyfikatorem.
§ 21.
Wszelkie wersje zapisu dokumentów wizyjnych lub fonicznych, zmienione w
stosunku do zapisu pierwotnego, oznacza się w sposób umożliwiający odczytanie
stałego identyfikatora dokumentu pierwotnego.
§ 22.
W przypadku zewidencjonowania identycznych wersji dokumentu wizyjnego lub
fonicznego jako oddzielne dokumenty, należy dokonać odpowiednich zmian w
ewidencji.
§ 23.
Informatyczny system ewidencji, o którym mowa w § 16, powinien:
1) wskazywać powiązania pomiędzy poszczególnymi wersjami dokumentów wizyjnych
lub fonicznych;
2) podawać liczbę identycznych kopii tych samych wersji dokumentu, ze
wskazaniem:
a) oryginału — dla zapisów, o których mowa w § 11 ust. 1,
b) równoważnika oryginału — dla zapisów, o których mowa w § 11 ust. 2 i 4,
c) kopii zabezpieczających,
d) kopii użytkowych;
3) zapewniać:
a) autentyczność i bezpieczeństwo zachowania wprowadzonych danych,
b) oznaczanie podmiotów odpowiedzialnych za wpisane (modyfikowane) dane,
c) wyszukiwanie i udostępnianie danych.
§ 24.
Ewidencjonowanie dokumentacji programowej, prowadzone z wykorzystaniem
informatycznego systemu ewidencji, polega na wprowadzaniu do tego systemu, w
sposób uporządkowany, właściwych danych ewidencyjno-informacyjnych
pozwalających na szybkie wyszukiwanie informacji.
§ 25.
Ewidencjonowanie dokumentów wizyjnych i fonicznych polega na sporządzeniu
opisu, który zawiera:
1) unikatowy identyfikator dokumentu;
2) tytuł identyfikujący dokumentu;
3) nazwiska twórców, wykonawców i uczestników;
4) daty sporządzenia zapisu dokumentu i/lub daty utrwalonych wydarzeń;
5) informację na temat praw autorskich i praw pokrewnych;
6) zwięzły opis treści dokumentu;
7) dane o nadawaniu dokumentu i o korzystaniu z niego na innych polach
eksploatacji;
8) informację o dokumentacji działalności programowej umożliwiającą szybkie
jej odnalezienie;
9) dane techniczne o nośnikach i ich statusie (oryginał, równoważnik
oryginału, kopia zabezpieczająca, kopia użytkowa);
10) dane o miejscu przechowywania nośnika;
11) kategorię archiwalną dokumentu.
§ 26.
Ewidencja dokumentacji działalności programowej powinna zapewniać możliwość
niezwłocznego odszukania dokumentacji związanej z:
1) poszczególnymi dokumentami wizyjnymi i fonicznymi, w tym również tymi,
które nie zostały zrealizowane;
2) poszczególnymi dniami w roku i poszczególnymi programami emitowanymi w
tych dniach.
Rozdział 4
Kwalifikowanie i klasyfikacja dokumentacji
§ 27.
Kwalifikowaniu i klasyfikacji podlegają dokumentacja programowa i
dokumentacja zarządzania, wytworzone i nabyte w toku działalności jednostek
publicznej radiofonii i telewizji.
§ 28.
Dokumentacja wytwarzana i gromadzona przez jednostki publicznej radiofonii i
telewizji dzieli się na:
1) materiały archiwalne (kategoria A) — wchodzące do państwowego zasobu
archiwalnego;
2) dokumentację niearchiwalną (kategoria B) — inną dokumentację niestanowiącą
materiałów archiwalnych.
§ 29.
Oznaczanie kategorii archiwalnej dokumentacji zapisanej na nośnikach, o
których mowa w § 11 ust. 1 i § 13 ust. 1, oraz stanowiącej zapisy służące do
przygotowania oryginału, dotyczy zapisu na nośniku, a nie nośnika.
§ 30.
1. Kwalifikowanie dokumentacji działalności programowej odbywa się na
podstawie zatwierdzonego przez archiwum państwowe wykazu tej dokumentacji,
sporządzonego z uwzględnieniem kryteriów oceny wartości archiwalnej
dokumentacji programowej, określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia,
oraz zasad określonych w ust. 4.
2. Kwalifikowanie dokumentów wizyjnych i fonicznych odbywa się na podstawie
kryteriów oceny wartości archiwalnej dokumentacji programowej, określonych w
załączniku nr 1 do rozporządzenia, oraz przykładowego wykazu tematów
dokumentów wizyjnych i fonicznych, kwalifikowanych do materiałów archiwalnych
ze względu na wartość informacyjną, określonego w załączniku nr 2 do
rozporządzenia.
3. Okresy przechowywania dokumentów wizyjnych i fonicznych, kwalifikowanych
do dokumentacji niearchiwalnej, ustalają jednostki publicznej radiofonii i
telewizji, biorąc pod uwagę ich przydatność do celów
praktycznych, dowodowych i kontrolnych.
4. Dokumentacja działalności programowej, towarzysząca dokumentom wizyjnym i
fonicznym zakwalifikowanym do dokumentacji niearchiwalnej, podlega co
najmniej takiemu okresowi przechowywania jak te dokumenty.
§ 31.
1. Brakowaniu podlega dokumentacja niearchiwalną.
2. Brakowanie dokumentacji kategorii Bc jednostki publicznej radiofonii i
telewizji przeprowadzają we własnym zakresie, a dokumentacji kategorii B i BE
— na podstawie zgody właściwego archiwum państwowego.
§ 32.
Zasady klasyfikacji i kwalifikacji dokumentacji zarządzania jednostek
publicznej radiofonii i telewizji określają jednolite rzeczowe wykazy akt,
wydane zgodnie z przepisami, o których mowa w § 4.
Rozdział 5
Udostępnianie materiałów archiwalnych
§ 33.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji udostępniają materiały
archiwalne na pisemny wniosek.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien określać:
1) imię i nazwisko albo nazwę wnioskodawcy;
2) adres zamieszkania albo adres siedziby wnioskodawcy;
3) tytuł dokumentu lub temat, którego udostępnienie dotyczy;
4) cel i postać udostępnienia.
3. O możliwości udostępnienia lub o odmowie udostępnienia materiałów
archiwalnych jednostki publicznej radiofonii i telewizji informują
wnioskodawcę niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie miesiąca od
otrzymania wniosku. W przypadku odmowy udostępnienia informacja musi zawierać
pisemne uzasadnienie.
4. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji prowadzą rejestr wniosków o
udostępnienie, udostępnień oraz odmów udostępnienia materiałów archiwalnych.
§ 34.
1. Dokumenty wizyjne i foniczne, stanowiące materiały archiwalne,
udostępniane są w formie kopii użytkowych w pomieszczeniach zajmowanych przez
jednostki publicznej radiofonii i telewizji.
2. Oryginały materiałów archiwalnych, o których mowa w ust. 1, lub ich
równoważniki udostępnia się wyjątkowo, w szczególności gdy jest to niezbędne
dla celów:
1) konserwacji nośnika;
2) naukowo-badawczych ze względu na charakter prowadzonych badań;
3) postępowania administracyjnego lub sądowego.
§ 35.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji zapewniają bezpłatny dostęp do
środków ewidencyjnych zawierających dane, o których mowa w § 25 pkt 1—6,9 i
11.
2. Nie udostępnia się środków ewidencyjnych zawierających dane dotyczące
dokumentów wizyjnych i fonicznych przygotowywanych do pierwszego nadania
radiowego lub telewizyjnego.
3. Na żądanie wnioskodawcy i na jego koszt jednostki publicznej radiofonii i
telewizji zapewniają utrwalenie udostępnionych danych zawartych w środkach
ewidencyjnych:
1) w formie wydruku na nośniku papierowym;
2) w innej formie dostępnej tym jednostkom.
§ 36.
Wnioskodawca występujący o udostępnienie dokumentu wizyjnego lub fonicznego
ponosi koszty użycia urządzeń technicznych w celu odtworzenia tego dokumentu.
Jeżeli z udostępnieniem jest związana konieczność wykonania kopii tego
dokumentu, wnioskodawca ponosi także koszty jej wykonania.
§ 37.
Koszty, o których mowa w § 35 ust. 3 i § 36, wnioskodawca pokrywa w sposób
wskazany przez jednostkę publicznej radiofonii i telewizji przed utrwaleniem
danych zawartych w środkach ewidencyjnych, odtworzeniem dokumentu wizyjnego
lub fonicznego albo wykonaniem jego kopii.
Rozdział
6 Przepis końcowy
§ 38.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
---------------------------------------
1) Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego kieruje działem administracji
rządowej — kultura i ochrona dziedzictwa narodowego, na podstawie § 1 ust. 2
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 października 2005 r. w
sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego (Dz. U. Nr 220, poz. 1889).
ZAŁĄCZNIKI
Załącznik nr 1
KRYTERIA OCENY WARTOŚCI ARCHIWALNEJ DOKUMENTACJI PROGRAMOWEJ
Ocena wartości archiwalnej dokumentacji działalności programowej
1. Do dokumentacji działalności programowej zalicza się w szczególności,
niezależnie od formy gromadzenia (dokumentacja aktowa, metadane w systemie
informatycznym) i nośnika, na którym została sporządzona, dokumentację dnia
programowego, scenariusze, umowy, ewidencję eksploatacji dokumentów wizyjnych
i fonicznych oraz wykazy praw autorskich.
2. Do kategorii A kwalifikuje się dokumentację działalności programowej,
towarzyszącą dokumentom wizyjnym i fonicznym zakwalifikowanym do materiałów
archiwalnych.
3. Dokumentację dnia programowego kwalifikuje się do kategorii BE, z
wyjątkiem:
1) pełnej dokumentacji dnia programowego, dotyczącej co najmniej każdego 50.
dnia kalendarzowego,
2) dokumentacji towarzyszącej zapisowi całości programu wyemitowanego jednego
dnia zakwalifikowanego do kategorii A, zgodnie z ust. 10 załącznika nr 2 do
rozporządzenia (tzw. przykładowy dzień emisyjny)
— które kwalifikuje się do kategorii A.
Ocena wartości archiwalnej dokumentów wizyjnych i fonicznych
4. Kwalifikacji wartości archiwalnej dokumentów wizyjnych i fonicznych
dokonuje się na podstawie oceny:
1) wartości informacyjnej dokumentów, zawartej w ich treści, obejmującej:
a) powstanie i działalność wytwórcy, w tym stosowane gatunki dziennikarskie i
formy twórczości radiowej i telewizyjnej,
b) wydarzenia, zagadnienia, zjawiska we wszystkich dziedzinach życia
(społecznego, politycznego, gospodarczego, kulturalnego itp.) mające
odniesienie do sytuacji ogólnokrajowej, regio.nalnej, środowiskowej,
c) wydarzenia, zagadnienia, zjawiska międzynarodowe, mające odniesienie do
polskiej polityki zagranicznej, wojny, konferencje, wizyty głów państw,
sytuacja w innych krajach o istotnym znaczeniu międzynarodowym,
d) historię społeczną (zjawiska społeczne, przemiany urbanizacyjne, rozwój
nauki i techniki, stan i zmiany środowiska naturalnego itp.),
e) wywiady i wystąpienia osób znaczących we wszystkich dziedzinach, materiały
biograficzne i autobiograficzne,
f) relacje uczestników i świadków ważnych wydarzeń krajowych i
międzynarodowych,
g) materiały mogące stanowić bazę źródłową do badań lingwistycznych (m.in.
budowy i form języka różnych grup językowych, narzeczy, gwar, dialektów),
etnograficznych (m.in. folkloru miejskiego i wiejskiego), historii naturalnej
i innych nauk,
h) dokumenty wizyjne i foniczne producentów zagranicznych, które ze względu
na treść lub formę są polonikami, tzn. jeśli ich zawartość informacyjna
dotyczy ważnych zagadnień problematyki polskiej w innych krajach lub
problematyki polonijnej bądź jeśli jednym z autorów, wykonawców lub
realizatorów warstwy dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej jest wybitny
twórca polski;
2) wartości audiowizualnej dokumentów, obejmującej:
a) oddaną w dźwięku i obrazie reakcję audytorium na sali obrad, w czasie
manifestacji, wieców, zebrań, wyrażoną w postaci gestykulacji, braw,
okrzyków, spontanicznych śpiewów, gwizdów bądź zupełnego braku reakcji,
b) indywidualne czynniki emocjonalne towarzyszące wypowiedziom,
charakteryzujące zaangażowanie mówcy w sprawę, o której mówi, uchwytne w
postaci gestykulacji, poziomu i barwy głosu, jego rytmu, indywidualnych
lingwistycznych i fonetycznych cech, w płynnym lub przerywanym toku
wypowiedzi, dodatkowo interpretujące tekst sposobem wypowiadania stów i
gestem,
c) elementy dźwięku i obrazu charakteryzujące przynależność zawodową,
środowiskową, kulturową itp.,
d) elementy wynikające z bezpośredniości (braku dystansu czasowego) relacji
wydarzenia, zjawiska itp.;
3) cech realizacji dźwięku i obrazu, obejmujących:
a) techniczne środki wyrazu lub cechy interpretacyjne realizacji dźwięku i
obrazu, zastosowaną konwencję fonograficzną lub zdjęciową, posiadającą
wartość estetyczną lub artystyczną (np. efekty specjalne, tricki,
niekonwencjonalna lub nowatorska forma itp.),
b) formę fizyczną dokumentu stanowiącą reprezentatywny przykład określonego
sposobu zapisu informacji na nośniku lub szczególny przykład
odzwierciedlający rozwój technologiczny,
c) unikalność lub wyjątkowość technicznego sposobu zapisu informacji na
nośniku,
d) czas powstania dokumentu, jeśli odzwierciedla zmiany w funkcjonowaniu i
działalności jego wytwórcy oraz zasad gromadzenia, przechowywania i
konserwacji fonogramów i wideogramów,
e) utrwalenie efektów dźwiękowych i wizualnych o unikalnym lub
niepowtarzalnym znaczeniu;
4) unikalności technologii bądź nośnika (tzw. cymelia), tzn. materiały
sporządzone w technologii lub na nośnikach o unikalnych lub muzealnych
parametrach.
5. Oceny wartości archiwalnej dokumentów wizyjnych i fonicznych dokonuje się
bez względu na stan techniczny nośnika. Dokumenty wizyjne i foniczne
kwalifikuje się do kategorii A, jeżeli uzasadnia to ich treść, niezależnie od
jakości technicznej dźwięku, obrazu lub obrazu z towarzyszącym dźwiękiem.
Dokumenty wizyjne i foniczne utrwalone na nośnikach, których zły stan
techniczny nie pozwala na odtworzenie ich treści dostępnymi technologiami,
nie podlegają kwalifikacji archiwalnej (np. zniszczenie mechaniczne nośnika
bądź jego istotne uszkodzenie, takie jak odklejenie się warstwy
magnetycznej).
6. W przypadku dokumentów informacyjnych i publicystycznych dotyczących tego
samego wydarzenia lub zajmujących się tą samą tematyką do kategorii A
kwalifikuje się te, które w sposób najpełniejszy dokumentują wydarzenie lub
wyczerpują temat, chyba że przedstawiają temat w istotnie odmiennych
aspektach.
Załącznik nr 2
PRZYKŁADOWY WYKAZ TEMATÓW DOKUMENTÓW WIZYJNYCH I FONICZNYCH, KWALIFIKOWANYCH
DO MATERIAŁÓW ARCHIWALNYCH ZE WZGLĘDU NA WARTOŚĆ INFORMACYJNĄ
1. Państwo:
1) organy władzy państwowej (ustawodawcze, wykonawcze, sądownicze);
2) wybory i powołania: przebieg kampanii przedwyborczej, prognozy
przedwyborcze, programy komitetów wyborczych, wywiady z kandydatami, przebieg
wyborów i procedur powoływania, oceny międzynarodowej opinii publicznej;
3) wszystkie dziedziny (np. ochrona zdrowia, wymiar sprawiedliwości,
obronność, bezpieczeństwo publiczne itp.) działalności wewnętrznej i międzynarodowej
naczelnych organów władzy państwowej, urzędów centralnych, organów i
instytucji państwowych;
4) wywiady, wypowiedzi zawierające opinie, oceny, komentarze dotyczące
działalności naczelnych organów władzy państwowej, urzędów, organów i
instytucji państwowych w tym również zagraniczne, jeśli pochodzą ze źródeł
oficjalnych lub opiniotwórczych;
5) transmisje, relacje, sprawozdania z uroczystości państwowych oraz
uroczystości nieoficjalnych z udziałem przedstawicieli organów władzy
państwowej.
2. Stosunki społeczne:
1) partie i organizacje: polityczne, społeczne, zawodowe, kulturalne,
wyznaniowe, związki, stowarzyszenia itp., zwane dalej „partiami i
organizacjami";
2) działalność krajowa partii i organizacji oraz działalność członków
kierownictw krajowych i wojewódzkich, mająca odniesienie do sytuacji
ogólnokrajowej, regionalnej i środowiskowej;
3) działalność międzynarodowa partii i organizacji;
4) wystąpienia, wywiady, inne materiały zawierające informację o działalności
pozaorganizacyjnej członków kierownictw partii i organizacji oraz członków
pełniących funkcję w organach władzy państwowej i wysokich urzędników
państwowych;
5) wywiady, wypowiedzi zawierające opinie, oceny, komentarze dotyczące
działalności krajowej i międzynarodowej partii i organizacji;
6) pozaorganizacyjne formy aktywności politycznej (np. manifestacje,
demonstracje, ruchy i grupy nieformalne), mające odniesienie do sytuacji
ogólnokrajowej, regionalnej, środowiskowej;
7) zjawiska społeczne, stan świadomości społecznej, opinia publiczna, mające
odniesienie do skali ogólnokrajowej, regionalnej, środowiskowej (np.
patologie społeczne, nastroje społeczne w związku z konkretnymi wydarzeniami,
zagadnienia demograficzne, przemiany urbanizacyjne itp.).
3. Kultura i sztuka:
1) utwory muzyczne, słowno-muzyczne, literackie, sceniczne, filmowe i inne
stanowiące przedmiot prawa autorskiego;
2) sztuka profesjonalna, literatura, muzyka, muzealnictwo;
3) sztuka nieprofesjonalna, sztuka i kultura masowa, moda, jeśli dotyczy
twórców wybitnych lub zjawisk mających odniesienie do skali ogólnokrajowej
oraz środowiskowej lub regionalnej;
4) wywiady i materiały biograficzne, jeśli dotyczą wybitnych twórców
profesjonalnych i nieprofesjonalnych;
5) sztuka ludowa i folklor.
4. Sport:
1) transmisje, relacje z zawodów sportowych międzynarodowych, amatorskich i
zawodowych, odbywających się w Polsce lub za granicą, w których brali udział
sportowcy polscy;
2) transmisje, relacje z zawodów sportowych o randze ogólnokrajowej lub
regionalnej;
3) wywiady, wypowiedzi, materiały biograficzne, jeśli dotyczą wybitnych
sportowców, trenerów, działaczy sportowych itp.
5. Gospodarka, nauka, technika:
1) zjawiska, wydarzenia, zagadnienia z wszystkich dziedzin życia
gospodarczego (przemysł, budownictwo, rolnictwo, handel, industrializacja,
inne), naukowego, rozwoju technicznego, mające odniesienie do skali
ogólnokrajowej i regionalnej;
2) wywiady, wypowiedzi, znaczące opinie, oceny, komentarze dotyczące
gospodarki, problematyki ekonomicznej, rozwoju nauki i techniki, mające
odniesienie do skali ogólnokrajowej i regionalnej;
3) działalność stowarzyszeń, organizacji, instytucji gospodarczych,
naukowych, naukowo-technicznych — ogólnokrajowa oraz regionalna.
6. Polityka zagraniczna, stosunki międzynarodowe
1) wydarzenia, zjawiska, zagadnienia międzynarodowe, mające odniesienie do
sytuacji Polski na arenie międzynarodowej oraz sytuacji w innych krajach
(regionach geograficznych) o istotnym znaczeniu międzynarodowym;
2) kontakty międzynarodowe pozarządowe we wszystkich dziedzinach na szczeblu
krajowym i regionalnym;
3) wywiady, wypowiedzi, oceny, komentarze dotyczące problematyki
międzynarodowej, jeśli pochodzą ze źródeł oficjalnych lub opiniotwórczych.
7. Materiały mogące stanowić bazę źródłową do badań lingwistycznych,
etnograficznych, historii naturalnej i innych nauk.
8. Zapis efektów dźwiękowych i wizualnych o wartości unikalnej lub
niepowtarzalnym znaczeniu.
9. Materiały mogące stanowić bazę źródłową dla badań nad historią radiofonii
i telewizji, badań z zakresu kształtowania się i form oddziaływania środków
masowego przekazu.
10. Przykładowy zapis całości programu wyemitowanego jednego dnia (tzw.
przykładowy dzień emisyjny) z co najmniej trzech dni w roku kalendarzowym.
|
